φάτις

-εως και ιων. τ. -ιος, ἡ, Α

1. ανθρώπινη φωνή, ομιλία, λόγος

2. είδηση, φήμη («αὐγὴν πυρὸς φέρουσαν ἐκ Τροίας φάτιν», Αισχύλ.)

3. αντικείμενο φήμης, θέμα ομιλίας («φάτιν ἄφραστον», Σοφ.)

4. φωνή από τον ουρανό ή από μαντείο, χρησμός («ἀπὸ... θεσφάτων... φάτις», Αισχύλ.)

5. όνειρο

6. ερμηνευτής ονείρων, ονειροκρίτης

7. γλώσσα («καὶ μὴν ἄγαν γ' Ἕλλην ἐπίσταμαι φάτιν», Αισχύλ.)

8. όνομα

9. φρ. α) «φάτις (ἐστὶ)» — λέγεται ότι (Πίνδ.)

β) «ὡς φάτις ὅρμηται» και «ὡς ἡ φάτις μιν ἔχει» — όπως οι φήμες λένε γι' αυτό (Ηρόδ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. φᾰ- τής συνεσταλμένης βαθμίδας τού ρ. φημί* + κατάλ. -τις (πρβλ. μῆ-τις). Η μη συριστικοποίηση τού -τμπροστά από το -ι- οφείλεται στον αρχαϊκό χαρακτήρα τής λ.].